පහුගිය අවුරුද්දේ ලෝක ළමා දිනයැයි කියල එකකට මගේ පොඩ් එකාගේ මොන්ටිසෝරියෙන් ඌව එක්කගෙන ගියා ඔය පොඩිඑවුන්ට පිස්සු නටන්නැයි කියල හදල, අපේ තුට්ටුදෙක සූරගෙන කන මොකක්ද මන්ද පැරඩයියොස්(Paradise) එකකට. ඒ කල්ල එතන පොඩි එවුන්ට සංගීතයට තොප්පි දාගන්න තරඟයක් තිබුන.
අපේ එකා ඉතින් ඔය අහක යන තොප්පි දාගන්න බොහෝම අකමැති නිසා උගේ පන්තියේ ටීචෑර්(Teacher) ගේයි, මගයි පෙරැත්ත කිරිල්ලටයි, පොඩිතෑග්ගක් දෙනවැයි කිවුවටයි ගොහින් තරඟයේ ළමයින්ගේ රවුමට එකතු වුනා
ඉතින් ඔන්න තරඟයේ නීති රීතී එහෙම හොඳට අහගෙන කාරිය සිංදුවක් එහෙම දාල තරගය ඉස්ටාට්(Start) කොලයි කියහංකො
“ සෝමේ මාමා..ආ........
සෝමේ මාමා.. ආ...................
සෝමේ මාම අන්න නැන්ද රවනවා...
මාමා බීලා..ආ.....
මාමා බීල...
මාමා බිල, මෙතන පිස්සු නටනවා....”
පොඩි එවුන් ගිනිකසේට තොප්පි මාරු කොරගෙන කොරගෙන ගෙහුං ඔන්න ඉතිං අපේ එකාගේ වාරේ ආවා.
හුටා..! මේකා තොප්පිය දාගත්තු ගමන්ම ඉන්නව, උගේ එහා පැත්තෙ ඉන්න පොඩි එකී අපේ එකාගේ තොප්පිය බලෙන්ම ගන්න හදනව.
අපේ එකා නොවෙයි තොප්පිය ගලවන්නෙ.
අහල පහල එවුන් “පාස්කරන්න..., පාස් කරන්න....” කියල කෑ ගහනව.
කොහොමින් හරි මු සංගීතය නවත්වනකල් ම තොප්පිය ගැලෙවුවෙ නෑ.
“ආ.... දැන් ඔය පුතා යන්න.. “
“මෙන්න ඔයාට තෑග්ගක්.... “ කියල, තරගය විනිශ්චය කරන බුවෙක් ඇවිල්ල පොඩි තෑග්ගකුත් ඌට දීල, ඌව මා ගාවට එවුව.
ඒ, එන අතරෙ තරඟය ආයෙත් ඉස්ටාට්(Start) කොලා
අපේ එකා මා ගාවට දුවගෙන ඇවිත්, මට මෙහම කිවුව.
“තාත්තෙ..! තාත්තෙ..! බලන්නකො මම තරගය එකපාරින්ම දිනුව, අනික් අය තාම තොප්පි දානව... නේද?”
